Het Dieet.

Zoals voorspeld, heb ik inderdaad een prijs moeten betalen voor het schaatstripje en het aansluitende etentje bij vrienden. Zondag stond er gelukkig niets op het programma en vandaag heb ik verlof. Want vandaag is het langverwachte bezoek aan de diëtiste Christine Tobback gepland! Ik ben doorverwezen door de huisarts en erg benieuwd. Bij alles wat ik de vorige week in mijn mond stak, zei ik “Nu mag het nog” met een knipoog. Wist ik veel dat dit realiteit ging zijn!

Op voorhand had ik de locatie natuurlijk opgezocht en het kabinet van de diëtiste is vlakbij het Ladeuzeplein. Ik prijs me gelukkig, zo kan ik vlotjes met de auto ondergronds parkeren en is het niet ver. Ik vertrek ruim op tijd, gezien mijn lichamelijke gesteldheid van vandaag moet ik wat extra tijd om te wandelen incalculeren. Ik heb de voormiddag nochtans horizontaal in de zetel doorgebracht, maar het mag niet baten. Als ik bovenaan de trappen van de ondergrondse parking sta, heb ik een prachtig zicht op het Ladeuzeplein. Het is schitterend weer en de bankjes en traptreden zitten vol studenten. Voor de zoveelste keer vervloek ik Het Lijf. In ideale omstandigheden zou ik nu snel nog wat kunnen gaan shoppen voor de kinderen: Hanne heeft een nieuwe lange broek nodig, Margot een extra truitje met rits. Maar vandaag zijn geen ideale omstandigheden en ik scan het plein op een vrij plekje in de zon. Aan de kant van Museum M is er nog een vrij plaatsje op een bank, waar ik neerplof. Het is heerlijk buiten, zonnebril op de neus en mensen kijken.

Wat later besluit ik toch op zoek te gaan naar de diëtiste en wandel via het Ladeuzeplein en het Herbert Hooverplein naar de Tiensestraat. O help, nooit geweten dat het Ladeuzeplein zo steil was, om over het Herbert Hooverplein nog maar te zwijgen… Ik vind nummer 76 onmiddellijk, maar omdat ik nog te vroeg ben, zoek ik alweer een bankje. Ik moet wat doseren en ga niet opnieuw richting Ladeuzeplein, twee keer die klim zou niet verstandig zijn. Voor een café staan wat stoeltjes en tafeltjes buiten, allemaal bezet uiteraard. Dus loop ik het Sint-Donatuspark in en op het eerste vrije bankje in de zon zet ik me neer. Beetje mensenkijken, beetje sms’en en een kwartier voor het afgesproken uur wandel ik naar mijn afspraak. Ik bel aan en even later stap ik binnen in een traphall met twee stoelen waarboven het papier “wachtruimte” hangt. Christine Tobback zelf komt even de trap af om te zeggen dat ze wat vertraging heeft opgelopen en dat ik best 20 minuutjes buiten iets ga drinken of zo omdat de wachtzaal niet zo gezellig is om te zitten. Ze heeft een punt en ik wandel terug naar mijn bankje. Het zonnetje schijnt nog steeds, aangenaam lenteweer en er is veel volk in het parkje. Twintig minuten later arriveer ik opnieuw op nummer 76 en installeer me op één van de twee stoelen. De diëtiste brengt me een vragenlijst die ik tijdens het wachten kan invullen. Terwijl ik de vragenlijst invul, opent een jonge vrouw de voordeur en loopt onmiddellijk naar boven. En ik begrijp dat dit huis niet alleen een kabinet is voor een diëtiste, maar ook een studentenwoning. Vandaar de timer op de lichtknop, natuurlijk. Tijdens het invullen van de vragenlijst en het doorbladeren van een boekje, ben ik toch al een keer of vijf moeten rechtstaan om het licht opnieuw aan te steken. En ik geef het op. Vanaf dan breng ik de wachttijd door in het duister. 

Als het licht opnieuw aanspringt, weet ik dat de vorige patiënt vertrekt en dat het mijn beurt is. Christine Tobback is een energieke vrouw die vandaag snipverkouden is. Ze overloopt samen met mij de vragenlijst, stelt extra vragen, overloopt mijn eetgewoontes van een gewone dag en besluit dat ze denkt dat het probleem bij mijn lever ligt. Ook het feit dat ik niet moe ben tijdens de inspanning maar wel nadien, versterkt haar idee dat het de lever is. Dus krijg ik een leversparend dieet voorgeschoteld. Ik mag veel niet en weinig wel eten, maar ben gemotiveerd. 

Een uur later wandel ik richting auto (alleen bergaf!) met een vol hoofd. Eerst maar eens via Bioplanet om enkele voor mij vreemde producten in huis te halen. Met mijn lijst in de hand doorsnuffel ik de rekken. Rijstvlokken, quinoavlokken, boekweitpannenkoekenmix, rijstmelk, koolzaadolie, rijstsiroop, het ligt allemaal in mijn karretje. Intussen krijg ik telefoon van het thuisfront in verband met het avondeten. Ik geef wat instructies en tegen dat ik thuiskom, hoef ik alleen maar mijn voetjes onder tafel te schuiven. Ik ben een gelukzakske! Na het avondeten bereid ik een portie van de ontbijtpap om de benodigde tijd voor het klaarmaken te kunnen inschatten. Het is niet echt een succes te noemen maar zoals gezegd: ik ben gemotiveerd!